1000
Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί από την κατάκτηση του έβδομου παγκόσμιου τίτλου του, ο Lewis Hamilton τράβηξε και πάλι την προσοχή μιλώντας για συζητήσεις που είχε πρόσφατα με το αντίπαλο στρατόπεδο – αυτό της Scuderia Ferrari.
Δεν είναι σενάριο καινούριο, κάθε φορά που πήγαινε στο Μαρανέλο για να εμπλουτίσει τη συλλογή του γκαράζ του με ένα θηρίο με σήμα τ’ αλογάκι, έβγαιναν άρθρα γεμάτα φήμες και ψιθύρους. Ως εκεί όμως.
Κι αν ο εντοπισμός του στα πέριξ της έδρας της Scuderia το 2014 αιτιολογήθηκε δίχως δυσκολία, στα τέλη του 2019 είχε μία συνάντηση που αφορούσε κάτι παραπάνω από τις σχέσεις «πελάτη» και «αντιπροσωπείας».
Ήταν με τον πρόεδρο της ιταλικής εταιρείας, John Elkann και ήταν σε ουδέτερο έδαφος, ένα κοινωνικό γεγονός που διοργάνωνε ένας κοινός φίλος. Εκεί, οι φήμες λένε πως η συζήτηση επεκτάθηκε πέραν των αρετών της SF90 Stradale και της γοητείας της Portofino.
Όπως για πρώτη φορά αποκάλυψε ο παγκόσμιος πρωταθλητής μιλώντας μιλώντας στην ιταλική La Gazzetta dello Sport, εκείνη τη κουβέντα διαδέχθηκαν κι άλλες. Χωρίς όμως να καταλήξουν κάπου.
«Μιλήσαμε κάποιες φορές αλλά ποτέ δεν προχωρήσαμε πιο μακριά από το να καταλάβουμε τις επιλογές που ήταν διαθέσιμες στο τραπέζι. Και δεν ήταν οι σωστές. Οι θέσεις μας δεν εναρμονίστηκαν ποτέ. Νομίζω πως το timing έχει σημασία και στο τέλος, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο», είπε μεταξύ άλλων ο Βρετανός.
Πέραν της παρουσίας στο έτερο κόκκινο κόκπιτ ενός ανερχόμενου αστεριού που ακούει στο όνομα Charles Leclerc και στο οποίο η Ferrari έχει επενδύσει μακροπρόθεσμα (πράγμα που θα προϋπόθετε καθεστώς ισότητας που αμφιβάλλω αν θα ήταν ελκυστικό στον Lewis), θαρρώ πως οι… «μη εναρμονισμένες θέσεις» αποτελούσαν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ας πιάσουμε πρώτα το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Βλέπουμε φέτος πόσο βολεύει τον Lewis η μετατόπιση της αεροδυναμικής ισορροπίας της W11 προς τα πίσω, ώστε να του εξασφαλίζει αυξημένες τάσεις υπέρ-στροφής στις αργές καμπές. Αντίστοιχα βλέπουμε πως η Ferrari έχει δημιουργήσει την SF1000 κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Leclerc, αδιαφορώντας για τα οποία οδηγικά θέλω του Sebastian Vettel. Αν συνυπήρχαν λοιπόν Hamilton-Leclerc, τι κατεύθυνση θα έπαιρνε ο σχεδιασμός;
Και στην αγωνιστική καθημερινότητα, πως θα μπορούσαν οι Ιταλοί να βρουν ισορροπίες ανάμεσα στα θέλω δύο σπουδαίων αθλητών με φουσκωμένα «εγώ» (παρότι σε διαφορετική φάση της καριέρας τους). Αυτό αποδείχθηκε ακατόρθωτο για ομάδες με πιο αποτελεσματικές διοικήσεις, με πιο σαφείς δομές, με πιο αυστηρά πλαίσια. Θα το καταφέρει μία ομάδα που εδώ και δώδεκα χρόνια κάνει ένα βήμα εμπρός και τρία πίσω, αντιμετωπίζει τις αποτυχίες με ατέρμονες αλλαγές δομών κι έχει αποτύχει να πάρει τίτλους με δύο άλλους σπουδαίους πρωταθλητές όπως οι Fernando Alonso και Sebastian Vettel;
Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει μία συνεργασία ανάμεσα σε δύο πλευρές με τόσο διαφορετικό τρόπο λειτουργίας στην πίστα; Ο Hamilton γκρινιάζει αχαλίνωτα ακόμα κι όταν όλα δουλεύουν ρολόι, γίνεται δε τουλάχιστον φορτικός όταν τα πράγματα δεν πάνε βάσει σχεδίου.
Έχει μάθει να λειτουργεί εντός ενός οργανισμού όπου όποιος κάνει λάθος σηκώνει το χέρι και το παραδέχεται φόρα παρτίδα (θα θυμάστε τον James Vowles να αναλαμβάνει την ευθύνη της λάθος στρατηγικής παλαιότερα στο Red Bull Ring).
Αντίθετα, στη Ferrari οι λάθος στρατηγικές, τα κακοσυντονισμένα pit stop, η αδυναμία εντοπισμού και απόδοσης ευθυνών, αποτελούν κανόνα, όχι εξαιρέσεις. Δεν είναι τυχαία η ατάκα πολλών που αμφισβητούν τις ικανότητες του Lewis, που λένε πως θα τον παραδέχονταν αν κατάφερνε να πάρει τίτλο με την ιταλική ομάδα. Λίγο-πολύ ότι ακούγαμε μετά το 2013 για τον Vettel. Την πορεία αυτής της ιστορίας, την ξέρετε…
Η Ferrari, το πίστευα και εξακολουθώ να το πιστεύω ακράδαντα, πέραν τις αλλαγής προσώπων σε ρόλους κλειδιά και της γενικότερη αλλαγής φιλοσοφίας ως ομάδα, μπορεί να λειτουργήσει μόνο έχοντας έναν οδηγό σε ηγετικό ρόλο. Να συσπειρώνει, να εμπνέει, να σπρώχνει όλο τον οργανισμό προς τα εμπρός. Μπορεί να πετύχει μόνο όταν είναι ομάδα του τάδε οδηγού. Όπως ήταν με τον Michael Schumacher. Όπως πήγε να γίνει με τον Vettel – άσχετα αν στην πορεία αποδείχθηκε πως το οικοδόμημα που έχτισαν, είχε θεμέλια από πηλό.
Ο Lewis είναι πολλά, όχι όμως ο οδηγός που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή, θέλει να ηγείται εντός πίστας, δεν πιστεύω όμως πως είναι ο οδηγός που θα κάτσει με τις ώρες πίσω, δουλεύοντας πάνω σε τομείς της ομάδας που δεν είναι ευθύνη του, απλά για να αποδείξει στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, πως σε αυτή τη μάχη είναι όλοι «ένα».
Όταν δεν έχει τα χέρια στο τιμόνι, κινείται σε έναν κόσμο παράλληλο μα συνάμα και πλήρως διαφορετικό από εκείνον των συναδέλφων του. Είναι ένας οδηγός-celebrity, με δική του συλλογή ρούχων, δική σου σειρά vegan fast food, με φίλους τραγουδιστές, ηθοποιούς, μοντέλα. Θα χρησιμοποιήσω δικά του λόγια, από την αποκλειστική συνέντευξη που κάναμε τον Οκτώβριο του 2019.
«Είναι σημαντικό να καταλαβαίνεις πως πρέπει να νιώθεις άνετα όπως είσαι, να είσαι λιγότερο ευάλωτος στις απόψεις των άλλων. Θυμάμαι όταν έκανα το πρώτο tattoo στην πλάτη μου ή τρύπησα τα αυτιά μου. Έκανα αυτά τα πράγματα γιατί ήταν πράγματα που ήθελα να κάνω. Αλλά θυμάμαι σχόλια κάποιων και το πως πίστευαν πως αυτό θα επηρέαζε αρνητικά την καριέρα μου. Τώρα μπορώ να κάνω πια ότι θέλω σε ότι αφορά στο στιλ μου. Πλέον ανακαλύπτω πράγματα συνεχώς όταν είμαι εκτός πίστας. Είτε πρόκειται για τη μόδα, τη μουσική, τα ταξίδια. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που είμαστε. Υπήρχε μία πολύ μακρά περίοδος στη ζωή μου που αυτό που λαχταρούσα ήταν να μοιάσω σε άλλους. Αλλά στην πραγματικότητα, το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να μη γίνεις ένα με τους πολλούς. Να δείχνεις διαφορετικός, να είσαι διαφορετικός. Και να το βλέπεις αυτό ως θετικό κι όχι ως αρνητικό», μου είχε πει.
Έκτοτε, μέσω των πρωτοβουλιών που πήρε στηρίζοντας το κίνημα «Black Lives Matter», προωθώντας το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και μιλώντας ανοιχτά για κοινωνικά θέματα που… καίνε, έχει ενισχύσει όσο ποτέ και το προφίλ του οδηγού-ακτιβιστή. Κάνει τα πάντα με το δικό του τρόπο. Προσπαθεί να φέρει την αλλαγή σε κάθε τομέα, έχει παρασύρει μαζί του το σπορ (εξ ου και το #WeRaceAsOne) και προσπαθεί να κάνει το ίδιο και με τη Mercedes. Πράγμα ξεκάθαρο στις τελευταίες του δηλώσεις σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για το νέο συμβόλαιο.
Στη Ferrari, που παραδοσιακά είχε ήπιους, ήσυχους, σχεδόν βαρετούς χαρακτήρες ως οδηγούς, θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά; Θα μπορούσε να καλύψει την αγωνιστική φόρμα και τους χορηγούς της με ένα μπλουζάκι που θα προμοτάρει μία κοινωνική αδικία; Θα μπορούσε να μιλά ανοιχτά για θέματα… «τζιζ»; Να κατηγορεί χώρες/καθεστώτα που αποτελούν σημαντικές αγορές για την ιταλική φίρμα (βλέπε Σαουδική Αραβία);
Αν για παράδειγμα προέκυπτε ένα σκάνδαλο που να αφορά την καθολική εκκλησία, μπορείτε να φανταστείτε έναν οδηγό της Ferrari να πρωτοστατεί στις διαμαρτυρίες; Και να επιτίθεται στο Βατικανό;
Ίσως σε ένα ιδεατό κόσμο. Όμως στον κόσμο που ζούμε, θεωρώ πως Ferrari και Hamilton είναι απλά ασύμβατοι. Εντός και εκτός πίστας.
By Panos Seitanidis